Definicja

CZYM JEST NADCIŚNIENIE PŁUCNE?

Nadciśnienie płucne to zespół objawów klinicznych spowodowanych wzrostem ciśnienia  w krążeniu płucnym, czyli w obiegu krwi pomiędzy prawą komorą a lewym przedsionkiem serca. Ciśnienie w tętnicy płucnej (PAP) mierzy się i wyraża w milimetrach słupa rtęci (mmHg).

Nadciśnienie płucne (NP) ostatecznie rozpoznaje się za pomocą cewnikowania prawego serca, czyli badania hemodynamicznego, kiedy stwierdza się wzrost średniego ciśnienia w tętnicy płucnej (mPAP) do wartości wyższej lub równej 25 mmHg w spoczynku. Nadciśnienie płucne można podejrzewać i wstępnie oszacować za pomocą badania echokardiograficznego, ale metoda ta obarczona jest pewnym błędem. Postawione na podstawie badania echokardiograficznego rozpoznanie nadciśnienia płucnego wymaga potwierdzenia za pomocą badania hemodynamicznego, gdyż pierwsze badanie może zarówno zawyżać, jak i zaniżać rzeczywistą wartość ciśnienia w tętnicy płucnej. dotyczy to zwłaszcza tętniczego nadciśnienia płucnego (TNP), którego przebieg i leczenie różni się od innych postaci nadciśnienia płucnego.

Idiopatyczne tętnicze nadciśnienie płucne, tzw. samoistne tętnicze nadciśnienie płucne, występuje u 1-2 osób na milion w populacji ogólnej na rok. W Polsce zapada na tę chorobę około 38-70 osób rocznie. Biorąc pod uwagę pozostałe choroby i sytuacje prowadzące do rozwoju tętniczego nadciśnienia płucnego zapadalność ogółem na tę chorobę wynosi około     4-5 przypadków na milion osób w populacji ogólnej na rok (140-175 zachorowań na rok). Średnia wieku pacjentów z samoistnym TNP nie przekracza 35 lat. Kobiety chorują dwa razy częściej niż mężczyźni.